Pramila, Kavitha aunty la tho Ramesh, Ravi la dengudu..... Part-66

వాళ్ళు ఉన్న ప్రదేశానికి సుమారు వంద మీటర్ల దూరంలో ఉంది ఆ బిల్డింగ్. ముగ్గురూ ఆ చీకట్లో నెమ్మదిగా నడుచుకుంటూ, ఆ బిల్డింగ్ దగ్గరకి చేరుకున్నారు. వెంటిలేటర్ లోంచి లైట్లు కనిపిస్తున్నాయి గానీ, కిటికీలన్నీ మూసి ఉన్నాయి. నెమ్మదిగా చుట్టూ తిరిగి వరండా వైపు వచ్చారు. అక్కడ కొంతమంది అమ్మాయిలు కూర్చొని మాట్లాడుకుంటున్నారు. వీళ్ళు అక్కడే చీకట్లో నక్కి చూస్తున్నారు. “మనవాళ్ళు కనబడరేంట్రా!?” అన్నాడు రవి ఆత్రంగా. “వెయిట్ చెయ్..” అని రమేష్ అంటూ ఉండగా, తడి జుట్టుకు టవల్ చుట్టుకొని ఒక అమ్మాయి వరండాలోకి వచ్చింది. ఆమె ఎవరో కాదు, ప్రమీల. ఆమెని చూడగానే రవి ఎగ్జైట్ అయిపోతూ, “ఒరేయ్! మా అమ్మ..” అంటూ ఆనందంగా ముందుకు వెళ్ళబోతుండగా, నవీన్ వాడిని వెనక్కి లాగేసి, “నీయమ్మా…అక్కడకి వెళ్తే పట్టుకొని తంతారు.” అన్నాడు కోపంగా. “మా అమ్మే కదరా..” అన్నాడు రవికూడా కోపంగా. 

“ఇంకో నాలుగు సంవత్సరాల తరవాత నీ అమ్మ అవుతుంది. ఇప్పుడు కాదు.” అన్నాడు నవీన్ చిరాకుగా. ఆ మాటలకు రవి నవ్వేసి, “అవునుకదా..కానీ ఆగడం లేదురా..అబ్బబ్బా..ఎంత బావుందిరా గులాబీ పువ్వులా..” అని కొట్టుకుంటుంటే, అంతలో ఎవరో “ఏయ్ ప్రమీల, సినిమాకి వెళదామా!?” అన్నారు ఎవరో. ఆ గొంతు గుర్తు పట్టి నవీన్ ఎగ్జైట్ అయిపోతూ, “మా అమ్మ గొంతు అది.” అంటూ ఉండగా, కల్పన వచ్చింది ప్రమీల దగ్గరకి. “అమ్మో..ఇప్పుడా! కేర్ టేకర్ చూసిందంటే చంపేస్తుంది.” అంది ప్రమీల. “చూస్తే కదా, చూడకుండా జంప్ చేసేద్దాం..” అంటూ వచ్చింది మరో అమ్మాయి. ఆమెని చూడగానే, రమేష్ కి మతిపోయింది. తను ఎవరో కాదు, అతని తల్లి కవిత. ఆమెని చూడగానే, “ఇస్..అబ్బా..” అనుకున్నాడు రమేష్. “సరే, ఇంకా ఎవరైనా వస్తారా!?” అడిగింది ప్రమీల. “అమ్మో, మేము రాము. మాకు భయం.” అంటూ గబగబా తమ రూముల్లోకి వెళ్ళిపోయారు మిగిలిన అమ్మాయిలు. “డేర్ చేస్తేనే మజా ఉంటుందే. వీళ్ళు వేస్ట్. పదండి మనం వెళ్దాం..” అంది కల్పన. “ఎలా!? బయట వాచ్ మెన్ ఉంటాడుగా!” అంది ప్రమీల. “వెనక కాంపౌండ్ వాల్ కాస్త పడిపోయి ఉందిలే. పొద్దున్న చూసాను.” అంది కవిత నవ్వుతూ. “సూపర్..అయితే అక్కడ నుండి జంప్ చేద్దాం.” అంది కల్పన. “సరే! ఇంతకీ ఏ సినిమాకి వెళ్దాం?” అంది ప్రమీల. “బాజీగర్..” అంది కల్పన. “అబ్బా..హిందీ సినిమానా!?” అంది ప్రమీల నిరాశగా. “ఇక్కడకి దగ్గరగా ఉన్న థియేటర్ లో అదొక్కటే ఆడుతుంది. పైగా అది సూపర్ హిట్ తెలుసా!” అంది కల్పన. “హిట్టో ఫట్టో..పదవే, వెళ్దాం..” అంది కవిత అసహనంగా. “మ్..సరే, టెన్ మినిట్స్..డ్రెసప్ అయ్యి వస్తా..” అంటూ లోపలకి వెళ్ళింది ప్రమీల.

వాళ్ళ మాటలు వినగానే, వీళ్ళ మొహాలు వెలిగిపోయాయి. “ఒరేయ్, పద..మనం వాళ్ళని ఫాలో అవుదాం.” అంటూ, కాంపౌండ్ వాల్ దగ్గరకి చేరుకొని, కాస్త వెతుక్కునే సరికి పడిపోయిన గోడ కనిపించింది. దాన్ని దాటి, బయట వెయిట్ చేయసాగారు. సరిగ్గా పావుగంట తరవాత ఆడపిల్లలు ముగ్గురూ గోడ దూకారు. మెల్లగా వాళ్ళనే ఫాలో అవసాగారు మగపిల్లలు ముగ్గురూ. పది నిమిషాల్లో థియేటర్ కి చేరుకున్నారు. థియేటర్ అంతా రష్ గా ఉంది. ఆ జనాలని చూసి, “టికెట్లు దొరుకుతాయంటావా!?” అంది కవిత. “డౌటే.. ఆ రష్షేంటే బాబూ!” అంది కల్పన. “ఎవరైనా తెలిసిన వాళ్ళు ఉంటే బావుణ్ణు..” అంది ప్రమీల అటూఇటూ చూస్తూ. వాళ్ళ మాటలు వింటున్న నవీన్, మిగిలిన ఇద్దరినీ పక్కకి లాక్కెళ్ళి, “ఒరేయ్, మంచి అవకాశం. ఇప్పుడు మనం టికెట్లు సంపాదించామనుకో, మన వాళ్ళతో ఏక్సెస్ దొరుకుతుంది.” అన్నాడు. “మన కరెన్సీ చెల్లుతుందా!” అన్నాడు రమేష్ అనుమానంగా. “ఒరేయ్! మనం వచ్చింది 1993 లోకిరా, 1883 లోకి కాదు. సేమ్ నోట్లు..పద..” అన్నాడు రవి చిరాగ్గా. మొత్తానికి కాస్త ప్రయత్నించి, బ్లాక్ లో ఆరు టికెట్లు కొనేసి, వాళ్ళ ముగ్గురి దగ్గరకి వచ్చారు. వచ్చారే గానీ, ఎలా మాట్లాడాలో తెలీక తటపటాయిస్తుండగా, ప్రమీల వాళ్ళని చూస్తూ, “ఆ రెడ్ షర్ట్ అబ్బాయిని ఎక్కడో చూసానే..” అంది సాలోచనగా. ఆ రెడ్ షర్ట్ వేసుకున్న అబ్బాయి ఎవరో కాదు, రవి. ఆమె మాటలకు అటు వైపు చూసారు మిగిలిన ఇద్దరూ. “అవునే, నాకూ ఆ బ్లూ కలర్ షర్ట్ అబ్బాయి తెలుసేమో అనిపిస్తుంది.” అంది కవిత రమేష్ నే చూస్తూ. “నాకూ అంతే, ఆ వైట్ కలర్ షర్ట్ అబ్బాయిని చూస్తే అలాగే అనిపిస్తుంది.” అంది కల్పన నవీన్ ను చూస్తూ. వాళ్ళు ముగ్గురూ తమనే చూడడం గమనించి, “అదేంట్రా! మనల్నే చూస్తున్నారూ!?” అన్నాడు రవి. “కోపంగా చూడడం లేదురా, ఎందుకో కాస్త పాజిటివ్ గానే చూస్తున్నారనిపిస్తుంది.” అన్నాడు రమేష్. అంతలో వాళ్ళనే గమనిస్తున్న ప్రమీల, “వాళ్ళని అడుగుదామా టికెట్లూ!?” అంది. “ఏమన్నా అనుకుంటారేమోనే!” అంది కవిత. “అందమైన అమ్మాయిలు టికెట్లు అడిగితే, కాదనే మగాళ్ళు ఉంటారా!? అయినా వాళ్ళని చూడు, ఇందాకట్నుండి మనకే లైన్ వేస్తున్నారు. ఆ రెడ్ షర్టోడు ప్రమీలకి, బ్లూ షర్టోడు నిన్నూ, వైట్ షర్టోడు నన్నూ తెగ చూసేస్తున్నారు.” అంది కల్పన నవ్వుతూ కవితతో. “ఆ రెడ్ షర్టతను బావున్నాడే..టికెట్ ఉంటే బావుణ్ణు అతని దగ్గర.” అంది ప్రమీల కాస్త సిగ్గు పడుతూ. “అయితే అస్సలు ఆగకూడదు, పద అడిగేద్దాం..” అంటూ కల్పన కదలబోతుండగా, వాళ్ళే వీళ్ళ దగ్గరకి కదిలారు.

వాళ్ళు వస్తూఉండడం చూసి, “ఏయ్, వచ్చేస్తున్నారే…” అంటూ, ముగ్గురూ తమలో తాము నవ్వుకుంటూ ఉండగా, వాళ్ళు వచ్చేసారు. “హాయ్.. టికెట్స్ కావాలా!?” అడిగాడు నవీన్ కల్పనని. “వద్దు..” అంది కల్పన బిల్డప్ గా. ఆమె అలా అనగానే ప్రమీల కల్పన పిర్రని గట్టిగా గిల్లేసింది. “ఇస్..” అని, “ఏంటే!?” అంది కల్పన కోపంగా ప్రమీలతో. ఆమె గిల్లడం చూసిన రవి, “తనకి కావాలనుకుంటా..” అన్నాడు నవ్వుతూ. వాడి మాటలకి ముసిముసిగా నవ్వుకుంది ప్రమీల. “అదిగో, తన కోసమైనా మీరు ఒప్పుకోవచ్చుగా..” అన్నాడు రమేష్ కవితతో. వాడి మాటలకు, కవిత కల్పనను మోచేత్తో పొడిచింది. ఆ పోటుకు “హబ్బా..తీసుకోకపోతే చంపేసేటట్టు ఉంది ఇది..” అంటూ, నవీన్ తో “సరే! ఎంతా!?” అంది. “నువ్వు అంత అలా అడుగుతుంటే, ఫ్రీగానే ఇస్తాను.” అన్నాడు నవీన్ నవ్వుతూ. “ఫ్రీగా ఏమీ వద్దులే, ఇంటర్వల్ లో మేము స్నేక్స్ ఇప్పిస్తాం, సరేనా!” అంది కల్పన. “ఓకే..” అన్నారు మగ పిల్లలు ముగ్గురూ ఒకేసారి. “సరే, నా పేరు..” అని కవిత పరిచయం చేసుకోబోతుండగా, “కవిత..” అన్నాడు రమేష్ ఎగ్జైట్ మెంట్ లో. అతను అలా అనగానే, ఆడపిల్లలు ముగ్గురూ షాక్ అయిపోయారు. రమేష్ ని కవర్ చేస్తూ, “అదే, మేము కూడా న్ష్స్ కేంప్ కి వచ్చాం,. అక్కడ తెలిసింది మీ పేరు.” అన్నాడు నవీన్ రమేష్ ను కొరకొరా చూస్తూ. “ఎందుకు తెలుసుకున్నావ్ నా పేరూ!?” అదోలా చూస్తూ అడిగింది కవిత రమేష్ ని. వాడు సిగ్గు పడుతూ, “తెలుసుకోవాలనిపించింది.” అన్నాడు. “దాని పేరేనా! మా పేర్లు కూడా తెలుసా!?” అంది కల్పన. “నీ పేరు వీడికి తెలుసు.” అన్నాడు రమేష్ నవీన్ ను చూపిస్తూ. కల్పన నవీన్ వైపు చూసి, “అవునా! అయితే చెప్పు, నా పేరేంటీ!?” అంది. “కల్పన..” అన్నాడు వాడు తల ఎగరేస్తూ. “ఏం కాదు..” అంది కల్పన బుకాయిస్తూ. “బుకాయించొద్దు మేడం. నీ పేరు కల్పన, మీ నాన్న పేరు నవనీత రావ్, మీ ఊరు..” అని చకచకా చెప్పేస్తుంటే, “అమ్మో! మొత్తం డీటైల్స్ ఎలా తెలుసు నీకూ!?” అంది కల్పన షాకింగ్ గా చూస్తూ. “నిన్ను చూసాక, ఆగలేక మొత్తం కనుక్కున్నాను.” అన్నాడు నవీన్. వాడి మాటలకు అందంగా సిగ్గుపడింది కల్పన. అంతలో రవి ప్రమీలతో, “ప్రమీల! వెళ్దామా!?” అన్నాడు. వాడు అలా అనగానే, ప్రమీల తల వంచుకొని ముసిముసిగా నవ్వుతూ, సరే అన్నట్టు తల ఊపింది. అది చూసి కవిత రమేష్ తో సీక్రెట్ గా, “నా ఫ్రెండ్ నీ ఫ్రెండ్ కి పడిపోయింది.” అంది నవ్వుతూ. “తనే కాదు, కల్పన కూడా పడిపోయింది, చూడు.” అన్నాడు రమేష్ కల్పన, నవీన్ లను చూపిస్తూ. వాళ్ళను చూసి, “నిజమే..” అంది కవిత. “మరి నువ్వు నాకు పడిపోయావా లేదా!?” అన్నాడు రమేష్ నవ్వుతూ. ఆమె వాడిని చురచురా చూసి, అంతలోనే నవ్వేసి, “పద, షో టైం అవుతుంది.” అంది. మూడు జంటలూ థియేటర్ లోకి అడుగుపెట్టారు. ముందుగా నవీన్ పోయి కూర్చున్నాడు. అతని వెనకే కల్పన ఫాలో అయింది. ఆమె పక్కన ప్రమీల, ప్రమీల పక్కన రవి, రవి పక్కన రమేష్, రమేష్ పక్కన కవిత కూర్చున్నారు. సినిమా మొదలయ్యింది.…..(Written by Pranay......... To be continued in Part-67)