Pramila, Kavitha aunty la tho Ramesh, Ravi la dengudu..... Part-65

అది ఒక మెటల్ బాక్స్. అడుగున్నర పొడవూ, అడుగు వెడల్పూ, తొమ్మిదంగుళాల లోతూ ఉంది. నవీన్ ఇద్దరి వైపూ ఒక సారి చూసి, మెల్లగా ఆ బాక్స్ ను తన చేతిలోకి తీసుకొని, పైకి తన చేతిని అందించాడు. ఇద్దరూ కలసి అతన్ని పైకి లాగి, క్యూరియస్ గా ఆ బాక్స్ ను తీసుకొని పరిశీలించారు. ముగ్గురూ కలసి మార్చిమార్చి పరిశీలించినా, అసలు దాన్ని ఎటువైపు నుండి ఓపెన్ చేయాలో అర్ధం కాలేదు. అంతలో సన్నగా వర్షం మొదలయ్యింది. “సరే! నా రూంకి పోయి దీని సంగతి చూద్దాం, పదండి.” అన్నాడు నవీన్. ముగ్గురు కలసి, ఒక ఆటోలో హోటల్ కి చేరుకున్నారు. తన రూంలోకి వెళ్ళగానే రవీ, రమేష్ ఆ బాక్స్ ను పట్టుకొని మంచం ఎక్కేసారు. నవీన్ జాగ్రత్తగా డోర్ బోల్ట్ వేసేసి, వాళ్ళతో జాయిన్ అయ్యాడు. జాగ్రత్తగా ఒక్కో అంగుళం పరిశీలిస్తే, ఒక మూలన చిన్న బొడిపె లాంటిది కనిపించింది. దాన్ని నొక్కగానే స్ప్రింగ్ ఏక్షన్ లో దాని మూత తెరుచుకుంది.

లోపల మళ్ళీ ఒక మూత ఉంది. దానిపై.. Open at your own risk.. Read manual carefully before using.. అని రాసి ఉంది. అది చదవగానే సహజంగానే, ముగ్గురిలో ఉత్సాహం వచ్చేసింది. అదే ఉత్సాహంతో ఆ మూత తెరిచారు. లోపల ఒక డైరీ, దానితో పాటూ ఒక లేప్ టేప్ సైజులో ఉన్న టేబ్ లాంటి ఒక వస్తువూ ఉన్నాయి. ఆ వస్తువేంటో అర్ధంగాక, ఆ డైరీని చేతిలోకి తీసుకున్నాడు రవి. ఓపెన్ చేస్తే, హైఫై ఇంగ్లీష్ లో ఏదోరాసి ఉంది. దాన్ని చూసి, “అమెరికా వాడివి కదా, ఇది నీకే అర్ధమవుతుంది, చదువు..” అంటూ నవీన్ చేతికి ఇచ్చాడు. నవీన్ చదవసాగాడు. చదువుతూ ఉంటే, అతని మొహంలో ఆశ్చర్యం, సంభ్రమం లాంటి భావాలు దొర్లుతున్నాయి. అది చూసి, “ఏముందిరా దాన్లో!?” అని ఎగ్జైటింగ్ గా అడిగారు మిగిలిన ఇద్దరూ. వాడు ఎగ్జైట్ మెంట్ ను ఎంతమాత్రం దాచుకోకుండా, “ఈ డైరీ ఎప్పుడు రాసారో తెలుసా!?” అన్నాడు, సన్నగా వణుకుతున్న గొంతుతో. “ఎప్పుడూ!?” అన్నారు ఇద్దరూ. నవీన్ ఒకసారి గట్టిగా ఊపిరి పీల్చుకొని, “ఐదువేల ఏడో సంవత్సరంలో..” అన్నాడు. మొదట వాడన్నది ఇద్దరికీ అర్ధంకాలేదు. అర్ధం అయ్యాకా “వ్వాట్!!!!?” అని కీచుగా అరిచారు. నవీన్ ఉత్సుకతతో వణికిపోతూ, “అవును, చదువుతా వినండి..” అంటూ చదవడం మొదలెట్టాడు. Date : 2-2-2007, ప్లేస్ : లోనెస్ కంట్రీ, “లోనెస్ కంట్రీనా! అదెక్కడుందీ!?” ఆశ్చర్యంగా అడిగారు రవీ, రమేష్ లు. “ఏమో! ఆ టైంలో ఉన్న కంట్రీ ఏదో అయిఉంటుంది.. మిగిలింది వినండి..” అంటూ చదవడం కొనసాగించాడు. “నేను సృష్టించాను. కొన్ని వేల సంవత్సరాలుగా ఎంతో మంది శాస్త్రవేత్తలు కలలుగన్న యంత్రాన్ని నేను సృష్టించాను. అదే టైమ్ మషీన్.” చదవడం ఆపి, ఒక్కక్షణం రమేష్, రవిల వైపు చూసాడు నవీన్. ఉత్కంఠతో పేలిపోయేట్టు ఉన్నారు వాళ్ళు. నిలువెల్లా వణికిపోతున్నారు వాళ్ళు. మళ్ళీ చదవడం మొదలెట్టాడు నవీన్. “అయితే, ఒకే ఒక్క డిఫెక్ట్. ఇది టిటానియం బేటరీ ఆపెరేటెడ్. ఆ బేటరీ లైఫ్ టైం అయిపోతే, ఇది పనిచేయడం ఆగిపోతుంది. రీప్లేస్ చేయలేం. మళ్ళీ కొత్త మెషీన్ తయారుచేసుకోవాల్సిందే. దీన్ని టెస్ట్ చేయడం కోసం, గతంలోకి వెళ్ళాలని నిర్ణయించుకున్నాను. సరిగ్గా మూడు వేల సంవత్సరాల వెనక్కి. 2007, ఆగష్ట్ ఇరవై తారీఖున ఇక్కడకి వచ్చాను. ఈ సిటీ పేరు హైదరాబాద్ అని తెలిసింది. అంతా విచిత్రంగా ఉందిక్కడ. మా కాలానికీ, ఈ కాలానికీ చాలా తేడా ఉంది. మా కాలంలో ఉన్న ప్రశాంతత ఈ కాలంలో లేదు. అందరి మొహాల్లో టెన్షనూ, ఆదుర్ధా తప్ప నాకేం కనిపించడం లేదు. ఇక మా కాలానికి వెళ్ళిపోదామని నిర్ణయించుకున్నాను. నా టైమ్ మెషీన్ ను సెట్ చేసుకోబోతుండగా, ఒక పెద్ద శబ్ధంతో నేను ఉన్న బిల్డింగ్ కూలిపోయింది. సెల్లార్ లో ఉన్న నేను స్తంభాలూ, దూలాల కింద ఇరుక్కుపోయాను. చుట్టూ చీకటి. నా మెషీన్ నుండి సిగ్నల్స్ అన్నీ బ్లాక్ అయిపోయాయి. అసలు ఇక్కడినుండి బయటపడనేమో నని అనుమానం. అందుకే దీన్ని రాస్తున్నాను. ఒకవేళ ఇది ఎవరికైనా దొరికితే, నేను బయటపడలేదని అర్ధం. దీని నుండి నాకు ఒక పాఠం తెలిసింది. మనం మన కాలంలోనే కంఫర్ట్ బుల్ గా బతకగలం. వేరే కాలానికి వెళ్ళడాని…” అక్కడితో ఆపాడు నవీన్. “మ్..తరవాత!?” అడిగారు మిగిలిన ఇద్దరూ. “అంతే ఉంది. రాస్తూ రాస్తూ చనిపోయినట్టున్నాడు.” అన్నాడు నవీన్. కొన్నిక్షణాలు ఎవరూ ఏమీ మాట్లాడలేదు. కాసేపటికి నవీన్ అందులో ఉన్న మేన్యువల్ చేతిలోకి తీసుకొని చదవడం మొదలెట్టాడు. కొద్దిసేపు చదివిన తరవాత, వాళ్ళతో, “దీని ఆపరేషన్ చాలా సింపుల్ రా.. డేట్, ప్లేస్ సెట్ చేసి, మన థంబ్ ని ఈ స్క్రీన్ మీద ప్రెస్ చేస్తే, అదేదో వార్మ్ హోల్ ఓపెన్ అవుతుందట. అందులోంచి గతం లోకి వెళ్ళిపోతాం. జస్ట్ ఏ మినిట్, ఇక్కడ ఏదో లెక్క ఉంది.” అంటూ, దాన్ని స్టడీ చేసి, “ఇంట్రస్టింగ్..” అంటూ, వాళ్ళకి చెప్పాడు, “మనం గతంలోకి వెళ్తే, అక్కడ పదిరోజులు గడిపితే ఇక్కడ ఒక గంట మాత్రమే గడుస్తుంది.” అన్నాడు. అంతలో రమేష్ దాని స్క్రీన్ మీద ఫాస్ట్ గా మారుతున్న నంబర్లను చూసి, “ఆ నంబర్లేంటీ!?” అన్నాడు. నవీన్ మళ్ళీ మేన్యువల్ చూసి, “ఇది ఇంకా ఎంత కాలం పనిచేస్తుందో చెప్పే నంబర్లు.” అని, ఆ నంబర్ల వైపు చూసి, “ఇది ఇంకా సుమారు రెండు గంటలు మాత్రం పనిచేస్తుంది. తరవాత ఆగిపోతుంది. చూడండి, ఈ లాస్ట్ లో ఉన్న నంబర్లు సెకన్లు. చూడండి ఎలా మారిపోతున్నాయో..” అన్నాడు. ఆ మాటలు పట్టించుకోకుండా రవి ఏదో ఆలోచిస్తున్నాడు. “ఏంట్రా ఆలోచిస్తున్నావ్!?” అడిగారు ఇద్దరూ. వాడు వాళ్ళ వైపు చూసి, “ఇందాక నువ్వు చూపించిన పిక్ ను నిజంగా చూస్తే ఎలా ఉంటుందా అనీ..” అన్నాడు. “అంటే!?” అన్నారు ఇద్దరూ. రవి నవ్వి, “పిక్ లో మన అమ్మలని చూసి మనకి మతి పోయింది అవునా!?” అన్నాడు. “అవునూ..” అన్నారు ఇద్దరూ. “మనందరికీ మన అమ్మలను దెంగాలని కోరికగా ఉంది, అవునా!?” అన్నాడు రవి. “అయితే!?” అన్నారు మిగిలిన ఇద్దరూ. “ఇప్పుడు దెంగించుకోడానికి వాళ్ళు ఏదో ఇబ్బంది పడుతున్నారు. అదే, మనం ఆ పిక్ లో ఉన్న కాలానికి పోయి మన అమ్మలను పటాయించామనుకోండి, మనం ఎవరో వాళ్ళకి తెలియదు కాబట్టి..” అంటూ, బలంగా ఊపిరి తీసుకొని, “మన అమ్మ సీల్స్ ఓపెనింగ్ మనమే చేయొచ్చు..” అని వాడు అనగానే, మిగిలిన ఇద్దరూ కెవ్వున కేకవేసి, “నువ్వు సూపర్ రా.. అందుకే ఇది మనకు దొరికిందేమో..” అంటూ, టైం మెషీన్ ను చేతిలోకి తీసుకున్నారు. “ఏ డేట్ కి సెట్ చేద్దాంరా?” అడిగాడు నవీన్. “అదే, వాళ్ళు ఇంటర్ చదువుతుండగా ఏదో కేంప్ కి ఇక్కడకి వచ్చారు కదా, సరిగా ఆ డేట్ కి సెట్ చేయ్.” అన్నాడు రమేష్. “ఆ డేట్ ఏంటో మనకి ఎలా తెలుస్తుందిరా!?” అన్నాడు రమేష్. “వన్ మినిట్..” అంటూ, నవీన్ తన టేబ్ లో ఉన్న ఫోటోను చూసాడు. అది ప్రింట్ ఔట్ నుండి కాపీ చేసిన ఫోటో. దానిపై డేట్ ప్రింటయి ఉంది. 19-12-1993 అని. “ఓకే, ఈడేట్ కి వారం ముందు డేట్ కి ఎడ్జస్ట్ చేస్తాను.” అన్నాడు నవీన్. “వారం రోజులు ఎందుకు!?” అన్నాడు రమేష్. “మన అమ్మలకు ఒకరికి ఒకరు పరిచయం అయ్యింది ఆ కేంప్ లోనే. ఫోటోలు దిగేంత క్లోజ్ నెస్ రావడానికి ఆ మాత్రం టైం పడుతుంది కదా..” అన్నాడు నవీన్. “కరెక్ట్..అదే డేట్ ఫిక్స్ చెయ్.” అన్నాడు రవి ఉత్సాహంగా. నవీన్ టైం మెషీన్ పై 12-12-1993 అని ఫిక్స్ చేసి, “ఇప్పుడు ప్లేస్..” అన్నాడు. “అప్పుడు మన అమ్మా వాళ్ళూ ఎక్కడ స్టే చేసారూ!?” అన్నాడు రమేష్. “కరెక్టే, ఎలా తెలుస్తుందీ!?” అన్నాడు రవి. “ఫేస్ బుక్ లో అమ్మ పోస్టింగ్స్ చూద్దాం..” అని, తన ఎకౌంట్ ఓపెన్ చేసి, ఆమె టైంలైన్ చాలాసేపు వెదికాక, ఉత్సాహంగా “దొరికింది. ఎర్రగడ్డ లోని ఒక స్కూల్ లో స్టే ఇచ్చారు.” అంటూ, ఆ స్కూల్ గ్లోబల్ పొజిషన్ ను నెట్ లో చెక్ చేసి, ఫీడ్ చేసి, “ఇప్పుడు అసలు మేటర్ ఏంటంటే, ఇది ఇంకా రెండు గంటల వరకే పనిచేస్తుంది. అంటే మనం గతంలో మేక్జిమమ్ ఇరవై రోజులు మాత్రమే ఉండాలి.” అన్నాడు నవీన్. “అది రిస్క్. టెన్ డేస్ టైం పెట్టుకుందాం. అంటే, అక్కడ నుండి మనం ఇరవై రెండో తారీఖున రిటర్న్ కావాలి. ఈ విషయం మనం మర్చిపోకూడదు. ఓకేనా!?” అన్నాడు రమేష్. “ఓకే..” అంటూ అందరూ చేతులు కలుపుకున్నారు. “ఓకే, గెట్ రెడీ..” అన్నాడు నవీన్. అందరూ ఎగ్జైటింగ్ గా తమ బొటన వేళ్ళను ఆ మెషీన్ స్క్రీన్ పై ప్రెస్ చేసారు. అంతే, ఒకసారిగా మొత్తం చీకటైపోయింది. దారుణమైన చీకటి. కెవ్వుమని అరిచేలోగా, ఏదో అగాధంలోకి పడిపోతున్న ఫీలింగ్. తమ గొంతు తమకే వినబడడంలేదు. వెళ్ళిపోతున్నారు, చీకట్లోకి..అలా వెళ్తూ ఉండగా ఎక్కడో చిన్న వెలుగు..అది క్రమేపీ పెరుగుతూ ఉంది. ఆ వెలుగు కనబడగానే, వీళ్ళలో క్రమేపీ భయం తగ్గుతూ ఉంది. వాళ్ళు పడుతున్న వేగం కూడా తగ్గుతూ ఉంది. నెమ్మదిగా నిశ్చల స్థితికి వచ్చారు. ఇదంతా వాళ్ళు ఊహించలేనంత తక్కువ సమయంలో జరిగింది. ఆగిన తరవాత చూసుకుంటే, ఒక గవర్నమెంట్ స్కూల్ గ్రౌండ్ లో ఉన్నారు. దూరంగా ఉన్న స్కూల్ బిల్డింగ్ లో లైట్ లు వెలుగుతున్నాయి. అక్కడ అమ్మాయిలు ఉన్నారన్నదానికి నిదర్శనంగా కిలకిలా నవ్వులు వినిపిస్తున్నాయి. అవి విని మిత్రులు ముగ్గురూ ఒకరిని ఒకరు చూసుకొని ఎగ్జైటింగ్ గా నవ్వుకున్నారు.…..(Written by Pranay......... To be continued in Part-66)