Pramila, Kavitha aunty la tho Ramesh, Ravi la dengudu..... Part-46

భర్త కళ్ళు తెరవడం ఆదాటుగా గమనించిన ప్రమీల, చప్పున అతనికి వ్యతిరేక దిశలోకి తిరిగింది. ఆమె పైనుండి రమేష్ పక్కకి జారిపడుతూ ఉండగా, ఆమె భర్త ఆమె వీపుమీద తట్టి పిలిచాడు. “ఊఁ..” అంది ఆమె నిద్రలో అన్నట్టుగా. “ఏమయిందీ!?” అన్నాడు అతను. ఆమె మెల్లగా అతని వైపు తిరిగి, “ఏమయిందండీ!?” అంది అమాయకంగా. “అదే, ఏదో మూలిగినట్టు అనిపిస్తేనూ..” అన్నాడు అతను. “ఏమోనండీ, ఏదో కల వచ్చిందనుకుంటా..” అంది అంతే అమాయకంగా. “సరే, నిద్రపో..” అంటూ, ఆమె నడుము మీద చేయివేసి పడుకున్నాడు. ఆమె కూడా అతని నడుముపై చేయి వేసి, అదురుతున్న గుండెలను చిక్కబట్టుకొని, నిద్రపోయింది. మర్నాడు లేచిన తరువాత కూడా, ఆమెకి గుబులుగానే ఉంది. ఆమె తీరును గమనించిన కవిత “ఏమయిందే!?” అని అడిగింది. రాత్రి జరిగిన విషయం చెప్పగానే, కవిత “నేనూ గమనించాను.

కానీ ఆ విషయాన్ని నువ్వు ఎంత తొందరగా మరచిపోతే అంత బెటర్. లేకపోతే నిజంగానే అనుమానం వస్తుంది. కేజువల్ గా ఉండు.” అని సలహా ఇచ్చింది. ఆమె సలహాకు ప్రమీల అన్యమనస్కంగానే తలఊపింది. అయినా సరే, ఆ సాయంత్రం వరకూ, తన భర్తకి కానీ, రమేష్ కి కానీ కనబడకుండా సాధ్యమైనంత వరకూ తప్పించుకొని తిరిగింది. సాయంత్రం ఆమె భర్త ఆమెని పిలిచి, “బట్టలు సర్దుకున్నావా?” అని అడిగాడు. “ఎక్కడకీ!?” అడిగింది ఆమె గొంతు పెగుల్చుకొని. “ఎక్కడికేంటే!? ఇక ఇక్కడే ఉండిపోతావా!?” అన్నాడు అతను. కవిత భర్త కూడా “అవునమ్మా! మీరు ఇక్కడే ఉంటే మా భోజనానికి ఇబ్బందే కదా, బయలుదేరండి.” అన్నాడు. ప్రమీల కవిత వైపు చూసింది. కవిత పిల్లల వైపు చూసింది. వాళ్ళ మొహంలో బోలెడంత దిగులు. ఆ దిగులు చూడగానే ఆడాళ్ళిద్దరికీ దిగులుతో పాటూ నవ్వు కూడా వచ్చింది. ఆ నవ్వు చూసి పిల్లలు ఇద్దరూ రహస్యంగా ఉడుక్కున్నారు. కవిత వాళ్ళతో, “విన్నారుగా! మీరు కూడా సర్దుకోండి.” అంది. అంతలో, ఆ మాటలు వింటూ అక్కడే ఉన్న కవిత పెద్దన్నయ్య “వాళ్ళ మొహాలు చూస్తుంటే, ఇక్కడినుండి వెళ్ళడానికి మనసు రావడంలేదనిపిస్తుంది. పోనీలే, వాళ్ళని సెలవులు అయ్యేంత వరకూ ఇక్కడే ఉండనివ్వండి. సరాదాగా ఉంటారు.” అన్నాడు. అతని మాటలు వినగానే రాజీ, రవళిలు ఉత్సాహంగా “అవును అత్తా! వాళ్ళు ఇక్కడే ఊంటారు, ఉండనీయ్..” అన్నారు ఉత్సాహంగా. వాళ్ళు అలా అనగానే ఆడాళ్ళిద్దరూ వాళ్ళ వైపు చురుగ్గా చూసారు. వాళ్ళు వీళ్ళని చూసి కొంటెగా నవ్వుతున్నారు. “దొంగముండల్లారా..” అని కసిగా తిట్టుకున్నారు వాళ్ళని కవిత, ప్రమీలలు. అలా తిట్టుకుంటూనే తమ పిల్లల వైపు చూసి, “ఏరా! ఉండిపోతారా!?” అని అడిగారు. వాళ్ళు బుద్దిగా “మీరు ఉండమంటే ఉంటాం అమ్మా..” అన్నారు. కవిత “హుమ్..” అని నిట్టూర్చి, “సరే మీ ఇష్టం..” అని, ప్రమీలతో “రావే మనం సర్దుకుందాం.” అంటూ మేడ పైకి దారితీసింది. “అమ్మా! మేమూ హెల్ప్ చేస్తాం..” అంటూ పిల్లలు కూడా వాళ్ళతో బయలుదేరారు. తమ గదిలోకి వెళ్ళగానే, కవిత రవిని పట్టుకొని, “ఏరా! ఏంటీ ఇక్కడే ఉండడానికి రెడీ అయిపోయారా!” అంది కోపంగా. “అదికాదు ఆంటీ! మీ ఇష్టం అని చెప్పాం కదా..” అన్నాడు రవి. “మ్..అలా చెప్పడం లోనే మీ ఇష్టం తెలుస్తుందిలే..” అంటూ, ప్రమీలతో, “ఏంటే! నువ్వేమీ మాట్లాడవూ!?” అంది కవిత. “పోనీలేవే, మనం ఎప్పుడూ వాళ్ళకి అందుబాటులోనే ఉంటాం కదా. కాస్త లేత పువ్వుల రుచికూడా చూడనీ..” అంది ప్రమీల నవ్వుతూ. “ఆఁ..వాటి రుచి చూస్తే, ఇక మనకి పస్తు పెట్టేస్తారు వీళ్ళు.” అంది కవిత. వెంటనే రవి కవితను కౌగిలించుకొని, “నిన్ను ఎలా పస్తు పెడతాను ఆంటీ!? నువ్వు ఊఁ అంటే ఇప్పుడే పెట్టేస్తాను. ఊఁ అనూ..” అన్నాడు. రమేష్ కూడా ప్రమీల స్థనాలు పిసికేస్తూ, “ఊఁ అను ఆంటీ..” అన్నాడు. వాడు అలా పిసికేస్తూ ఉంటే, ప్రమీలకు శరీరం తీయగా మూలుగుతున్నా, రాత్రి జరిగిన విషయం గుర్తుకు వచ్చి, రమేష్ ను దూరంగా తోసేస్తూ, “కొన్నాళ్ళు వీళ్ళు ఇక్కడ ఉండడమే బెటర్. మరీ వేళాపాళా లేకుండా, పక్కన ఎవరు ఉన్నా పట్టించుకోకుండా ఎక్కేస్తున్నారు వీళ్ళు. కొంత గేప్ ఇవ్వడమే బెటర్.” అంది. కవిత ఒక్కక్షణం ఆలోచించి, “నువ్వు చెప్పిందీ నిజమేలే..” అంటూ, పిల్లలతో “ఒరేయ్! ఇక్కడే ఉండండి, కానీ కాస్త జాగ్రత్తగా ఉండండి.” అంది. “జాగ్రత్త అంటే!?” అడిగారు పిల్లలు. ఆమె తన బేగ్ లోంచి పిల్స్ తీసి, వాళ్ళకి ఇచ్చి, “అయినప్పుడల్లా ఈ పిల్ ఒకటి వాళ్ళకి ఇవ్వండి.” అంది. “ఏం అయినప్పుడూ!?” కొంటెగా అడిగాడు రవి. “ఆఁ..దెంగించుకోవడం అయినపుడు..” అంది కచ్చిగా కవిత. “అబ్బా! నువ్వు అలా అంటే, నాకు ఇప్పుడే నిన్ను దెంగాలని ఉంది ఆంటీ..” అంటూ, వాడు గబాల్న ఆమెని దగ్గరకి లాక్కొని, ఆమె పిర్రలపై చేతులు వేసి నొక్కాడు. ఆమె “స్..” అంటూ, వాడిని దూరంగా తోసి, ప్రమీలతో “నువ్వు చెప్పింది నిజమేనే, వీళ్ళు వేళాపాళా మర్చిపోయారు..” అని, పిల్లలతో, “బాబూ! మా సర్దుడేదో మేమే సర్దుకుంటాం గానీ, మీరు కిందకి వెళ్ళండి.” అంది. ఆమె మాటలకు “అదికాదు ఆంటీ..” అంటూ రవి ముందుకు రాబోతుండగా, కిందనుండి కవిత అన్నయ్య “ఎంతసేపమ్మా!? అవతల బస్ టైం దాటిపోతుంది.” అని అరవడం వినిపించింది. “మ్..విన్నారుగా, ఇక పొండి…” అని, పిల్లలను బయటకు తోసేసి, తమ బేగ్ లు సర్దుకొని కిందకి వచ్చారు వాళ్ళు.......... (Written by Pranay......... To be continued in Part-47)