Pramila, Kavitha aunty la tho Ramesh, Ravi la dengudu..... Part-37

రవళి, రాజీలు మగపిల్లల గది దగ్గరకి చేరి, బయటే నిలబడిపోయారు. రవళి రాజీని మోచేత్తో పొడుస్తూ, “వెళ్ళి ‘నీ’ బావను లేపవే..” అంది ‘నీ’ అన్న మాటను నొక్కి పలుకుతూ. రాజీ “ఇస్..పొయి నువ్వే లేపొచ్చుగా…” అంది. ఆమె మాటలకు రవళి నవ్వుతూ, “నేను లేపనవసరం లేదు. కావాలంటే చూడు.” అంది కళ్ళతో చూపిస్తూ. రాజీ ఆమె చూపించిన వైపు చూస్తే, అక్కడ రవి బాక్సర్ లో ఎత్తుగా లేచి కనిపిస్తుంది. రాజీ సిగ్గుపడిపోతూ కళ్ళు తిప్పేసుకొని, “ఛీ..దెయ్యం..దెయ్యం..” అని ముద్దుగా తిట్టింది రవళిని. ఆమె సిగ్గుపడడం చూసి, “మ్…అతన్ని చూస్తేనే అలా సిగ్గు పడితే, మరి బావను చూస్తే ఏమైపోతావో!?” అంది రవళి చిలిపిగా. “ఏమయిందీ బావకీ!?” అంటూ రమేష్ వైపు చూసింది. నిద్దట్లో అతని టవల్ ఊడిపోయి, నిగిడిన అతని అంగం నగ్నంగా కనిపిస్తుంది. రవళి రాజీని మళ్ళీ మోచేత్తో పొడిచి, “బావుంది కదా బావదీ!” అంది నవ్వుతూ.

రాజీ మరింత సిగ్గుపడిపోతూ, లేని కోపం తెచ్చుకొని, “ఛీ…అలా చూడకూడదే దెయ్యం..పద మనం వెళ్ళిపోదాం..” అంటూ వెళ్ళబోయి, అంతలోనే వాళ్ళ రూం లోకి పరుగెత్తి, రమేష్ పైన టవల్ కప్పేసి, పరుగెత్తుకు బయటకు వచ్చి, “పద, వెళదాం..” అంది. “ఏ దిష్టి తగులుతుందని కప్పేసావా!?” అని రవళి అంటూ ఉండగా, “నువ్వు పదవే బాబూ…” అని చెయ్యి పట్టుకొని లాక్కుపోయింది. కిందకి వెళ్ళగానే, వాళ్ళను చూసి కవిత అడిగింది, “ఏంటే! లేపలేదా వాళ్ళని?” అని. “అక్కర్లేదు అత్తా, వాళ్ళు బా..గా.. లేచే ఉన్నారు.” అని రవళి అంటుంటే, రాజీ గబుక్కున ఆమె నోరు మూసి తమ గదిలోకి లాక్కుపోయింది. “ఏమయిందే వీళ్ళకీ!?” అడిగింది కవిత ఆశ్చర్యంగా. “ఇంకేం అయిఉంటుందీ! మన వాళ్ళు ఇద్దరూ నిద్రపోతూ లేపుకొని ఉండి ఉంటారు. అది చూసి జడుసుకొని వీళ్ళు ఇలా వచ్చేసి ఉంటారు.” అంది ప్రమీల. ఆమె అలా అనగానే, “అయితే మనంపోయి చూసి వద్దామా!?” అంది కవిత రహస్యంగా. “మనం చూస్తే ఫరవాలేదు. మనం చూడడం గనక వాళ్ళు చూస్తే, వాళ్ళవి పడుకునేంత వరకూ మనల్ని పడుకోనివ్వరు.” అంది ప్రమీల అంతే రహస్యంగా. ఆమె అలా అనగానే, కవిత “నిజమేలే, ఇక్కడ మన పని అయ్యేంతవరకూ వాళ్ళని కదపక పొతేనే మేలు.” అంది నవ్వుతూ. తరవాత వాళ్ళ పనుల్లో వాళ్ళు మునిగిపోయారు. మధ్యాహ్నం భోజనాల వేళకి కిందకి వచ్చారు రమేష్, రవి. భోజనాలు చేస్తుండగా రవళి, రాజీలు తమను చూసి, వాళ్ళలో వాళ్ళే నవ్వుకోవడం, మోచేతులతో పొడిచేసుకోవడం గమనించారు. భోజనాలు అయిన వెంటనే తమ తల్లులని తమ గదికి తీసుకుపోయి, ఏమిటి సంగతని అడిగారు. “మ్..మీరు నిద్రపోతుంటే లేపుదామని వచ్చారట. మీరు ఆల్ రెడీ లేపుకొని నిద్రపోవడం చూసేసారు. అదీ ఆ కులుకు..” అంది కవిత కొంటెగా నవ్వుతూ. ఆమె అలా అనగానే వాళ్ళిద్దరికీ అర్జెంట్ గా రవళీ, రాజీలను కలవాలనిపించింది. అదే మాట వాళ్ళతో అంటూ, “అమ్మా..ఎలాగైనా మేం కలిసే ఏర్పాటు చేయమ్మా…వాళ్ల సంగతి చూస్తామూ..” అన్నాడు రమేష్ కవితతో. వాడు అలా అనగానే, ప్రమీల వాడిని పైనుండి కిందకి చూసి, “ఏంట్రా! వాళ్ళ కోసం అంత ఆరాట పడిపోతున్నారూ!?” అంది అనుమానంగా. ఆమె మాటలకు రమేష్ కంగారు పడిపోతూ, “అదేం లేదు ఆంటీ..జస్ట్ కేజువల్ గా అడిగామంతే..” అంటూ, సిగ్గు పడిపోయాడు. “కేజువల్ గా అడిగారా!? వాళ్ళని అప్పజెప్పితే అంతే కేజువల్ గా వాళ్ళని ఎక్కేస్తారుగా..” అంది కవిత కొంటెగా. “అబ్బా! ఊరుకో అమ్మా..” అన్నాడు రమేష్ మరింత మెలికలు తిరిగిపోతూ. “అయినా, వాళ్ళని ఎక్కేయమని మీరే కదాచెప్పారూ!” అన్నాడు రవి. “మేమే ఎక్కమన్నాం. కానీ మీరు వాళ్ళని ఎక్కితే, మమ్మల్ని ఎవరు ఎక్కుతారూ?” అంది ప్రమీల. ఆమె మాటలకు రవీ, రమేష్ లు ఇద్దరూ నవ్వి, “అయితే మిమ్మల్ని ఎక్కడానికి ఎవరినైనా చూడమంటారా?” అన్నారు. కవిత కూడా నవ్వేస్తూ, “దానికి అక్కర్లేదులే…ఆల్ రెడీ ఒకడు ఎక్కమంటే ఎక్కడానికి రెడీగా ఉన్నాడు.” అంది. ఆమె మాటలకు రవి ఆశ్చర్యపోతూ, “ఎవరమ్మా!?” అన్నాడు. “ఎవరో ఒకరులే, నీకెందుకూ!?” అంది చిరుకోపంతో. వాడు ఆమె దగ్గరకి పోయి, భుజాల చుట్టూ చేయివేసి, “చెప్పమ్మా, నా దగ్గర కూడా దాయడం ఎందుకూ?” అన్నాడు లాలనగా. కవిత కూడా “అవును చెప్పవే…” అంది. ప్రమీల సిగ్గుపడుతూ, “మన పక్క షాప్ బ్రహ్మాజీ కొడుకు.” అంది. రవి గాడు ఆశ్చర్యంగా “శీను గాడా!” అన్నాడు. ప్రమీల కూడా ఆశ్చర్యంగా “వాడు నీకు తెలుసా!?” అని అడిగింది. “తెలుసు, అయినా మన్ను తిన్న కప్పలాగ సైలెంట్ గా ఉంటాడుగా..వాడికీ నీకూ ఎలా కుదిరిందీ!?” అన్నాడు. ప్రమీల ఏం చెప్పాలో తెలియక సిగ్గుతో తల వంచుకుంది. “అబ్బా…చెప్పమ్మా..ప్లీజ్..” అని బతిమాలాడు రవి. ప్రమీల ఒకసారి గట్టిగా ఊపిరిపీల్చుకొని థియేటర్ లో జరిగిన వ్యవహారం అంతా పూస గుచ్చినట్టు చెప్పింది. అంతా వినేసరికి పిల్లలు ఇద్దరూ వేడెక్కిపోయారు. వాళ్ళు వేడెక్కిపోవడం గమనించి, కవిత “ప్రమీలా! రావే..నీతో పనిఉంది..” అని వెళ్తుంటే, ప్రమీల “ఎక్కడికే?” అంది. “ఆఁ..నీ శృంగార కలాపం వినీ ఇద్దరూ వేడెక్కిపోయారు. ఇక్కడే ఉంటే వరసలు కూడా మరచిపోయే ప్రమాదం ఉంది. అందుకే…పద..” అంది. “ఇది దారుణం ఆంటీ. పిల్లలు వేడెక్కిపోతే చల్లార్చే మార్గం చూపించాలి గానీ, ఇలా వెళ్ళిపోతే ఎలా?” అన్నాడు రవి. “మ్..ఇది చల్లార్చే టైం కాదులే..పట్టపగలు, ఎవరైనా వస్తారు.” అంది కవిత. “పోనీ ఇక్కడ కాకపోతే, బైటకి ఎక్కడికైనా వెళదాం..” అన్నాడు రవి ఆమె నడుము చుట్టూ చేతులు వేసి దగ్గరకి లాక్కుంటూ. ఆమె కంగారుగా “ష్..పక్కన మీ అమ్మ ఉందిరా…కాస్త చూసుకో..” అంది. వాడు వినకుండా ఆమెని ఇంకా దగ్గరకి లాక్కొని, “నేనెందుకూ చూడడం, కావాలంటే నువ్వే చూడు.” అన్నాడు. ఆమె చూసేసరికి అప్పటికే రమేష్ ప్రమీలను నలిపేస్తున్నాడు. అది చూసి, “బాబోయ్! మీరిద్దరూ బాగా ముదిరిపోయారురా…” అని, రమేష్ తో “ఒరేయ్! దాన్నివదులూ..” అంది. “మరయితే బయటకి పోదాం, పదండి.” అన్నాడు రమేష్ ప్రమీలను వదలకుండా. ప్రమీల నిస్సహాయంగా చూస్తూ, “వీళ్ళు వదలరే…ఏదైనా ప్లేన్ చెయ్..” అంది. కవిత నిట్టూర్చి, “ఒరేయ్! కింద ఆడాళ్ళు మాకోసం చూస్తూ ఉంటారు.సాయంత్రం ఏదో భజన ఉందట. ఏర్పాట్లు చేయాలి. అంతవరకూ ఓపిక పట్టండి. మమ్మల్నో, మాకు కుదరక పోతే వాళ్ళనో వాయించుకుందురుగానీ..” అంది కవిత. ఆమె అలా అనగానే వాళ్ళు అయిష్టంగానే వదిలారు. “హమ్మయ్య..” అనుకొని, గబగబా కిందకి వెళ్ళిపోయారు ఆడాళ్ళు. ఇక రవీ, రమేష్ రాబోయే సాయంత్రం కోసం వెయిట్ చేస్తూ రూంలోనే ఉండిపోయారు. సాయంత్రం అవుతుంటే, ఇక ఆ రోజుకి కుదిరే యవ్వారం కాదని వాళ్ళకి అర్ధమైపోయింది. కారణం, ఊళ్ళోని అమ్మలక్కలు ఒక్కొక్కరే అక్కడకి చేరుతున్నారు. సాయంత్రం చీకటయ్యే వేళకి కింద అంతా జనాలతో నిండిపోయారు. ఈ తతంగం చూసి, రవి రమేష్ తో, “ఇక లాభం లేదురా, నేను ఆగలేను. కిందకి పోయి, ఏదో రకంగామీ అమ్మని గోకి పైకి తెచ్చేయాల్సిందే..” అన్నాడు. దానికి రవి “నేనూ అంతే, మీ అమ్మకి వాయించకపోతే అయ్యేట్టులేదు. పద వెళదాం..” అన్నాడు. ఇద్దరూ కలసి కిందకి దిగి, ఆ జనాలలో తమ ప్రియురాళ్ళ కోసం వెదుకుతూ, అక్కడే కనిపించిన రమేష్ అత్తని అడిగారు. “పెరట్లో ఉన్నట్టున్నారు, చూడరా..” అని చెప్పి హడావుడిగా వెళ్ళిపోయింది ఆమె. ఇద్దరూ పెరట్లోకి వెళ్ళి చూసేసరికి, అక్కడ ప్రమీల, కవితలు బాసింపట్టు వేసుకొని కూర్చొని, పనివాళ్ళతో బిజీగా కనిపించారు. దగ్గరకి వస్తున్న వీళ్ళని చూడగానే, ప్రమీల కవితకి కళ్ళతో సైగ చేసింది. కవిత వాళ్ళని చూసి, “అమ్మో…వీళ్ళు ఇప్పుడు గోకకుండా వదలరు.” అంది ప్రమీలతో గుసగుసలాడుతూ. “ఇప్పుడెలానే!” అంది ప్రమీల కంగారుగా. అంతలోనే వాళ్ళు దగ్గరకి వచ్చేసి, వాళ్ళ ఇద్దరి మధ్యలో కూర్చున్నారు. గుడ్డిలో మెల్లలా అక్కడ కాస్త మసక చీకటిగా ఉంది. ఆడాళ్ళిద్దరికీ వీళ్ళు ఏం చేస్తారా అన్న టెన్షన్ మొదలయ్యింది. పనివాళ్ళు వీళ్ళని చూసి, “మీరెందుకు బాబూ ఇక్కడ…హాయిగా భజన దగ్గర కూర్చోండీ..” అన్నారు. “అబ్బే, మా అమ్మా వాళ్ళూ కష్టపడుతుంటే మేము అక్కడ ఎలా ఉంటాం! మీ పని మీరు చూసుకోండి. మా పని మేము చూసుకుంటాం.” అన్నాడు రమేష్. దాంతో వాళ్ళూ తమ పనిలో తాము మునిగిపోయారు...........(Written by Pranay......... To be continued in Part-38)