Pramila, Kavitha aunty la tho Ramesh, Ravi la dengudu..... Part-17

లోపలకి పోగానే రమేష్ మంచంపై, రవి కుర్చీపై కూలబడి, ఒక ఐదు నిమిషాలు అలాగే ఉండిపోయారు. ఆ తరవాత రవి తేరుకొని, గొంతు సవరించుకున్నాడు. రమేష్ అతని వైపు చూసాడు. “పిచ్చెక్కిపోతుందిరా..” అన్నాడు రవి. “ఎందుకురా!?” అడిగాడు రమేష్. “నీ అమ్మనీ, నా అమ్మనీ అలా చూస్తే పిచ్చెక్కదా!?” అన్నాడు రవి. రమేష్ “ష్..” అని, “ఒక మాట అంటాను, ఏమీ అనుకోకురా..” అన్నాడు. “చెప్పరా…” అన్నాడు రవి. రమేష్ ఒక్కక్షణం మౌనంగా ఉండి, “స్…స్…ఏం ఫిగర్ రా మీ అమ్మది!” అన్నాడు మోహంగా. రవి అతని వైపు చూసి నవ్వుతూ, “మీ అమ్మ ఫిగర్ మాత్రం తక్కువేంట్రా! వెనకనుండి ఆ రెండింటినీ చూస్తే..అబ్బా…ష్..” అని ఆగిపోయాడు. “అంటే, మా అమ్మని వెనకనుండి చూస్తున్నావన్న మాట.” అన్నాడు రమేష్ షార్ప్ గా.

రవి తడబడుతూ, “అదికాదురా..” అని ఏదో చెప్పబోతుంటే, రమేష్ నవ్వేస్తూ, “నాను కూడా మీ అమ్మని ముందు నుండి చూస్తే...ష్…” అన్నాడు తమకంగా. “అంటే!?” అన్నాడు రవి. “అదేరా..” అని, ముందుకు వచ్చి, “మీ అమ్మ సళ్ళు..సూపర్ గా ఉంటాయిరా బాబూ…” అన్నాడు మెల్లగా తన చేతులతో ఆమె సైజులను చూపిస్తూ. రవి ఒక్కక్షణం ఆలోచించి, “ఏదయితేనేం, మన అమ్మలిద్దరికీ దూల బాగా ఎక్కువగానే ఉన్నట్టుంది.” అన్నాడు. “అవునురా, వాళ్ళ దూల మనంకాక ఇంకెవరు తీరుస్తారు చెప్పూ!” అన్నాడు రమేష్. “అయితే ఒక పని చేద్దాం.” అన్నాడు రవి. “ఏం చేద్దాం?” అన్నాడు రమేష్. రవి ఒకసారి నిట్టూర్చి, “మీ అమ్మ దూల నేను తీరుస్తాను, మా అమ్మ దూల నువ్వు తీర్చు.” అనగానే, రమేష్ ఎగిరిగంతేసాడు. “అయితే, ఈ రాత్రికే ప్రోగ్రామ్ సెట్ చేద్దామా!?” అన్నాడు రవి. “రాత్రి వరకూ ఎందుకురా? మధ్యాహ్నం భోజనాలు అయిపోగానే, బీచ్ దగ్గర ఉన్న గుడికి పోదాం. మా అమ్మని నువ్వూ, నీ అమ్మని నేనూ చెరో పక్కకి తీసుకుపోదాం. అక్కడ ఎవరూ ఉండరులే..ఓకేనా!” అన్నాడు రమేష్. రవి ఆనందంగా “ఓకే…” అంటూ ఉండగా, గుమ్మం దగ్గర అలికిడి అయ్యింది. చూస్తే ప్రమీల, కవిత వచ్చారు. వాళ్ళని చూడగానే పిల్లలిద్దరికీ టంగున లేచి కూర్చున్నాయి. వాళ్ళనే కసిగా చూడసాగారు. “ఏంట్రా అలా చూస్తున్నారూ!?” అమ్మలిద్దరూ ఒకేసారి అడిగారు. “ఏం లేదమ్మా..” అంటూ కొడుకులు ఇద్దరూ ఒకేసారి సమాధానం ఇచ్చారు. “సరే, భోజనం చేద్దాం పదండి.” అంది కవిత అక్కడ నుండి ప్రమీలతో పాటూ కిందకి వెళ్తూ. పిల్లలిద్దరూ లేచి, వాళ్ళని అనుసరించారు. ముందు నడుస్తున్న కవిత పిర్రల వైపు రవి కసిగా చూస్తుంటే, రమేష్ నవ్వుతూ, “బాగా ఎంజాయ్ చేయరా..” అన్నాడు నవ్వుతూ. రవి కాస్త సిగ్గు పడ్డాడు. అంతలో రమేష్, “అమ్మా!” అని పిలిచాడు. “ఏంట్రా!” అంది కవిత వెనక్కి తిరగకుండానే. “భోజనాలు అయ్యాక, బీచ్ దగ్గర గుడికి వెళ్దామా?” అన్నాడు రమేష్. కవిత ఆగి, వాళ్ళ వైపు చూసి, “సరే! వెళ్దాం.” అని, ప్రమీల వైపు తిరిగి, “ఏంటే, వెళ్దామా!?” అంది. “అలాగే..” అంది ప్రమీల. పిల్లలిద్దరూ మనసులోనే ఎగిరి గంతేసారు. ఆ తరవాత కిందకి చేరి, సాధ్యమైనంత వేగంగా తిండి తినేసి, “అమ్మా! త్వరగా తయారవండి.” అని, తమ తల్లులకు ఆర్డర్ వేసి, వీళ్ళు తమ గదిలోకి దూరిపోయారు. డ్రెసప్ అయ్యి, వాళ్ళ రాక కోసం ఎదురు చూస్తూ, వాళ్ళని ఎలా అనుభవించాలా అని ఆలోచిస్తూ, ఉండిపోయారు. సరిగ్గా అరగంట తరవాత, అమ్మలు ఇద్దరూ తయారయ్యి వీళ్ళ రూంకి వచ్చారు. వాళ్ళని చూడగానే ఇద్దరికీ మతిపోయింది. పరిశీలనగా చూస్తే, ఇద్దరూ బ్రాలు వేయలేదని అర్ధమైపోతుంది. పేంటీలు కూడా వేసుకోలేదేమో అన్న ఆలోచనతో, ఇద్దరికీ ఫుల్లుగా వేడెక్కిపోయింది. వాళ్ళు ఆ ఆలోచనల్లో ఉండగానే, “పదండ్రా వెళదాం.” అన్నారు తల్లులు ఇద్దరూ. పిల్లలిద్దరూ చటుక్కున లేచి ప్రయాణమయ్యారు. కిందకి వచ్చేసరికి, అక్కడికి ఎలా వెళ్ళాలీ అన్న సమస్య వచ్చింది. “మీ తాతదీ, మీ మావయ్యదీ బళ్ళు ఉన్నాయి కదా, వాటిపై వెళ్ళండి.” అంటూ సమస్య తీర్చింది రమేష్ అమ్మమ్మ. రవి ఒక బైక్, రమేష్ ఒక బైక్ పై కూర్చొని తమ తల్లుల వైపు “రండి..” అన్నట్టు చూసారు. “ఒరేయ్! సరిగ్గా నడపగలవా!?” అడిగింది ప్రమీల రవిని. “నా మీద డౌట్ ఉంటే, వాడి బండి ఎక్కమ్మా. ఆంటీ నా బైక్ ఎక్కుతుందీ, అంతే కదా ఆంటీ!” అన్నాడు కవితతో. “అంతే, అంతే…” అంటూ, రవి బైక్ ఎక్కింది కవిత. ప్రమీల మనసులోనే నవ్వుకుంటూ, రమేష్ బైక్ ఎక్కింది. ఇద్దరూ తమ బైక్ లను ముందుకు పోనిచ్చారు. ఆడవాళ్ళిద్దరూ తమ సళ్ళను తమ ప్రియుల వీపుకు అదుముతూ కూర్చున్నారు. వాళ్ళ సళ్ళ మెత్తదనం గిలిగింతలు పెడుతుండగా, పిల్లలు హుషారుగా బైక్ లను నడుపుకుంటూ, ఒక అరగంట తరువాత గుడి దగ్గరకి చేరుకున్నారు. బైక్ లను ఒక పక్క పార్క్ చేసిన తరవాత, కవిత “పదండి పైకి వెళదాం…” అంది. ప్రమీల ఆ గుట్ట వైపు చూసింది. దాదాపు రెండు వందల మెట్లు ఉన్నాయి పైకి వెళ్ళడానికి. వాటిని చూడగానే, “అమ్మో! అంత పైకి ఎక్కాలా! నా వల్ల కాదు.” అంది అక్కడే ఉన్న ఒక బండరాయిపై చతికిల పడుతూ. “అలా అంటే ఎలాగే!? అక్కడ వ్యూ బావుంటుంది, పద.” అంది కవిత ఆమె చెయ్యి పట్టి లాగుతూ. “నా వల్ల కాదు. కావాలంటే మీ ముగ్గురూ వెళ్ళి రండి.” అంది ప్రమీల. కవిత రమేష్ వైపు చూసింది. “నేను చాలా సార్లు చూసాను కదమ్మా. ఆంటీకి తోడుగా నేను ఇక్కడే ఉంటాను. నువ్వు రవీ పోయిరండి.” అన్నాడు రమేష్. అది వినగానే “గుడ్ ఐడియా..” అన్నాడు రవి రహస్యంగా రమేష్ కి కన్ను కొడుతూ. “సరే! మీ ఇష్టం. నువ్వు రారా..” అని రవితో అని, మెట్లు ఎక్కసాగింది. ఆ మెట్ల దారి ఒంపు తిరిగి ఉండడంతో, కొంతదూరం వెళ్ళగానే కనుమరుగైపోయారు వాళ్ళు. వాళ్ళు కనుమరుగవ్వడం చూసి, రమేష్ నెమ్మదిగా వచ్చి, ప్రమీల పక్కన కూర్చున్నాడు. వాడిని చూసి, “ఏంటి బాబూ!? నువ్వు కూడా వెళ్ళి ఉండొచ్చుగా!” అంది ప్రమీల నవ్వుతూ. “నేను వెళ్తే నీకు కంపెనీ ఎవరు ఇస్తారు ఆంటీ?” అన్నాడు వాడు ఆమె తొడపై చేయి వేస్తూ. ఆమె కంగారుగా అటూఇటూ చూసి, “ష్…ఎవరైనా చూస్తారు.” అంది. అతను చేయి తీసేస్తూ, “అలా లోపలకి వెళ్దామా!?” అన్నాడు, పక్కనే ఉన్న అడవి లాంటి ప్రదేశాన్ని చూపిస్తూ. “ఏముంటుంది అక్కడా!?” అడిగింది ప్రమీల. “లోపలకి వెళ్తే తెలుస్తుంది కదా, పద ఆంటీ..” అంటూ పైకి లేచి ముందుకు నడిచాడు. ప్రమీల ఉత్సాహంగా వాడిని అనుసరించింది. లోపలకి ఒక వంద అడుగులు నడవగానే, బయట ప్రపంచం కనబడడం లేదు. లోపల దట్టంగా పెరిగిన చెట్లూ, పొదలూ వాళ్ళని ఆహ్వానిస్తున్నాయి. అక్కడకి కొంతదూరంలో ఉన్న సముద్రం ఘోష తప్పా, ఇంకేమీ వినబడడం లేదు. ముందుకు నడుస్తున్న రమేష్ ఆగాడు. ప్రమీల వచ్చి, అతని పక్కన నిలబడింది. ఆమెని చూసి, “మ్..ఇప్పుడు వేయొచ్చా!?” అన్నాడు. “ఏం వేస్తావ్?” అంది ప్రమీల కొంటెగా. రమేష్ నవ్వాడు....... (Written by Pranay......... To be continued in Part-18)