ਮੈਨੂਅਜ ਤਕ ਯਾਦ ਹੈ.ਓ ਇਟਵਾਰ ਦਾਦਿਨ ਸੀ.ਆਫੀਸ ਦੀਚਹੁਟੀ ਸੀਗੀ ਤੇ ਮੈਂਘਰ ਬੈਠੇਯਾ ਟੀਵੀ ਵੇਖਦਾਪੇਯਾ ਸੀ.ਕਾਫੀ ਦੇਰਟੀਵੀ ਵੇਖਣ ਤੋਂ ਬਾਦਮੈਂ ਥੋਡਾ ਬੋਰੇ ਜਿਹਾਹੋ ਗਯਾ.ਕੁਛਹ ਸਮਝਨਹੀ ਆ ਰਿਹਾ ਸੀਕਿ ਹੁਣ ਕਿ ਕਰਨ.ਨਿੰਦਰ ਵੀ ਨਹੀਆ ਰਹੀ ਸੀ.ਮੈਂ ਟੀਵੀ ਆਫਕਿੱਤਾ ਤੇ ਸੋਛੇਯਾ ਕ੍ਯੋਂਨਾ ਥੋਡਾ ਮਾਰਕੇਟ ਘੁਮਕੇ ਆਯਾ ਜਾਵੇ.ਮੈਂਟਯਰ ਹੋਯ ਤੇ ਗੱਡੀਲ ਕੇ ਮਾਰਕੇਟਦੀ ਔਰ ਚਾਲ ਪੇਯਾ.ਥੋਡੀ ਦੇਰ ਤੇਮੈਂ ਐਂਜ ਹੀ ਮਾਰਕੇਟਚ ਰੌਂਦ ਲੌਂਦਾਰੇਯਾ.ਫੇਰ ਸੋਛਿਯਾ,ਹੁਣਮਾਰਕੇਟ ਆ ਹੀ ਗਯਾਹਨ ਤੇ ਕ੍ਯੋਂ ਨਾਕੁਛਹ ਘਰ ਦਾ ਜਰੂਰੀਸਾਮਾਨ ਹੀ ਲ ਲਵਾਂ.ਮੈਂ ਆਪਣੀ ਗੱਡੀਸ਼ਾਪਿਂਗ ਮੱਲ ਦੇ ਬਾਹਰਪਾਰ੍ਕ ਕਿੱਟੀ ਤੇ ਮੱਲਦੇ ਅੰਦਰ ਚਲਾ ਗਯਾ.ਔਠੇ ਇਕ ਗ੍ਰੋਸਰੀਸ੍ਟੋਰ ਸੀਗਾ.ਮੈਂ ਔਦੇਅੰਦਰ ਘੁਸ ਗਯਾ.ਘਰਦਾ ਜਰੂਰੀ ਸਾਮਾਨ ਲਕੇ ਮੈਂ ਆਪਣੀ ਬਿਲਿਂਗਕੜਯੀ ਤੇ ਪੇਮੇਂਟ ਕਰਕੇ ਜਿਵੇਈਂ ਹੀ ਬਾਹਰਨਿਕਲਣ ਲਗੇਯਾ,ਪਿਚਹੋਂ ਦੀਇਕ ਕੂਦੀ ਦੀ ਆਵਾਜਆਯੀ, “ਸਰਦਰਜੀ,ਤੁੱਸੀ ਮੇਰੀਥੋਡੀ ਮਦਦ ਕਰ ਡੌਗੇ?”
ਮੈਂਪਿਛਹੇ ਮੂਡ ਕੇ ਵੇਖਯਾਤੇ ਇਕ ਮੇਰੀ ਹੂਂ-ਉਮਰ, ਕਰੀਬ 25-26 ਸਾਲਦੀ ਬਹੁਤ ਹੀ ਸੁੰਦਰਜਿਹੀ ਕੂਦੀ ਖਾਡ਼ੀ ਸੀਤੇ ਔਦੇ ਦੋਨੋ ਹੱਤਤਾਨਵਿਚ ਸਾਮਾਨ ਸੀਗਾ.
“ਹਨ ਜੀ ਬੋਲੋ”,ਮੈਂ ਓਸ ਕੂਦੀ ਨੂਕਿਹਾ.
ਕੂਦੀਬੋਲੀ, “ ਸਾਰੀ,ਮੈਂ ਤੁਹਨੂਤਕਲੀਫ ਨਹੀ ਦੇਣਾ ਚੌਂਦੀਪਰ ਤੁਹਾਡੇ ਕੋਲ ਸਾਮਾਨਘਾਟ ਹੈਗਾ.ਤੁੱਸੀ ਮੇਰਾਥੋਡਾ ਸਾਮਾਨ ਫਡ ਕੇਬਾਹਰ ਤਕ ਚਹਾਦ ਡੌਗੇ,ਜੇ ਤੁੱਸੀ ਬੁਰਾਨਾ ਮੰਨੋ ਤੇ?”
ਮੈਂਮੁਸਕੂਰੰਦਾ ਹੋਯ ਬੋਲੇਯਾ, “ਨਾਜੀ ਨਾ.ਐਡੇ ਵਿਚਬੁਰਾ ਮੰਨਣ ਵਾਲੀ ਕੇਡੀਗਲ ਹੈਇਗੀ?”
ਮੈਂਔਦਾ ਕੁਛਹ ਸਾਮਾਨ ਔਦੇਤੋਂ ਲਿੱਤਾ ਤੇ ਆਪਾਂਡੋਵੈਨ ਮੱਲ ਤੋ ਬਾਹਰਨਿਕਲਣ ਲਗੇ.ਮੱਲ ਤੋਬਾਹਰ ਨਿਕਲ ਕੇ ਮੈਂਓਸ ਕੂਦੀ ਨੂ ਪੁਛਹਿਯਾ, “ਕੀਤੇ ਖਾਡ਼ੀ ਹੈ ਜੀਤੁਹਾਡੀ ਗੱਡੀ?”
ਕੂਦੀਬੋਲੀ, “ ਜੀ,ਅਜ ਮੇਰੀਗੱਡੀ ਖਰਾਬ ਹੋ ਗਾਯੀਸੀ,ਤੇ ਮੈਂ ਆਟੋਕਰ ਕੇ ਘਰ ਦਾਸਾਮਾਨ ਲੈਣ ਆਯੀ ਸੀ.ਤੁੱਸੀ ਮੈਨੂ ਆਟੋਕਰਾ ਡੇਯੋ ਪ੍ਲੀਜ਼”
ਮੈਂਸੋਛੇਯਾ ਕ੍ਯੋਂ ਨਾ ਓਸਕੂਦੀ ਨੂ ਔਦੇ ਘਰਤਕ ਹੀ ਚਹਾਦ ਦਾਵਾਂ.ਐਸੀ ਬਹਾਨੇ ਮੈਨੂਓਸ ਖੂਬਸੂਰਤ ਕੂਦੀ ਦੀਥੋਡੀ ਦੇਰ ਹੋਰ ਸੰਗਤਮਿਲ ਜਾਵੇਗੀ.ਵੈਸੇ ਵੀਮੈਂ ਘਰ ਵਾਪਸ ਜਾਕੇ ਬੋਰੇ ਹੀ ਹੋਣਾਸੀ.
ਿਹੀਸੋਚਦਾ ਹੋਯ,ਮੈਂ ਓਸਕੂਦੀ ਨੂ ਕਿਹਾ, “ਆਟੋਦੀ ਕਿ ਲੋਡ ਹੈਇਗੀਜੀ.ਮੈਂ ਹੀ ਤੁਹਨੂਤੁਹਾਡੇ ਘਰ ਤਕ ਚਹਾਦਦੇਂਦਾ ਹਨ”
ਕੂਦੀਪਿਹਲਾਂ ਤੇ ਹਿਚਕਿਚਾਯੀ,ਫੇਰਆਖਿਰਕਾਰ ਮੰਨ ਹੀ ਗਾਯੀ.ਮੈਂ ਔਦੇ ਨਾਲਆਪਣੀ ਗੱਡੀ ਦੀ ਔਰਚਾਲ ਪੇਯਾ. ਗੱਡੀ ਚਸਾਮਾਨ ਰਾਖਯਾ ਤੇ ਫੇਰਆਪਾਂ ਡੋਵੈਨ ਗੱਡੀ ਚਬਈ ਗਾਏ.ਮੈਂ ਗੱਡੀਸ੍ਟਾਰ੍ਟ ਕਰ ਕੇ ਚਾਲਪੇਯਾ.ਓਸ ਦਾ ਘਰਨੇਡੇ ਹੀ ਸੀਗਾ.ਓਮੈਨੂ ਰਸਤਾ ਸਮਝੌਂਦੀ ਰਹੀਤੇ ਮੈਂ ਡ੍ਰਾਇਵ ਕਰਦਾਰੇਯਾ.ਥੋਡੀ ਹੀ ਦੇਰਚ ਮੈਂ ਗੱਡੀਔਦੇ ਘਰ ਦੇ ਬਾਹਰਲਾ ਦਿੱਤੀ.
ਓਗੱਡੀ ਤੋਂ ਬਾਹਰ ਨਿਕਲੀ, ਤੇ ਮੁਸਕੂਰੰਡੇ ਹੋਏ ਬੇਡ ਪ੍ਯਾਰਨਾਲ ਬੋਲੀ, “ਤੁਹਾਡਾ ਬਹੁਤਬਹੁਤ ਧਨਵਾਦ ਜੀ”.
ਓਮੁਸਕੂਰੰਡੇ ਹੋਏ ਤੇ ਹੋਰਵੀ ਸੇਕ੍ਸੀ ਲਗਦੀ ਪਯੀਸੀ.ਔਦਿਆਂ ਨਸ਼ੀਲੀ ਅਖਾਂਤੇ ਮੁਸਕੁਰੌਂਦਾ ਹੋਯ ਖੂਬਸੂਰਤ ਚਿਹਰਾਵੇਖ ਕੇ ਤੇ ਕਿਸੀਵੀ ਮਰ੍ਦ ਦਾ ਲੰਙਚਹਾਲੰਗਾ ਮਾਰਨ ਲਗੇ.ਮੈਂਇਕ ਸੇਕੇਂਡ ਲਾਯੀ ਔਦੇਛੇੜੇ ਵਿਚ ਹੀ ਖੋਜਿਹਾ ਗਯਾ.
“ਤੁਹਨੂ ਮੇਰੀ ਵਜਾਹਤੋਂ ਐਨੀ ਤਕਲੀਫ ਹੋਯੀ.ਤੁੱਸੀ ਤਕ ਗਾਏਹੋਗੇ.ਆਓ ਨਾ, ਮੇਰੇਘਰ ਚਲੋ.ਮੈਂ ਛਾਬਨੌਂਦੀ ਹਨ.”ਕੂਦੀ ਇਕਦਮ ਤੋਂ ਬੋਲ ਪਯੀ.
ਮੈਂਇਕ ਵਾਰੀ ਤੇ ਓਹਨੂਮਨਾ ਕਿੱਤਾ,ਪਰ ਓਸਨੇ ਫੇਰ ਜੋਰ ਦਿੱਤਾਤੇ ਮੈਂ ਵੀ ਮਨਾਨਾ ਕਰ ਸਕੇਯਾ.ਵੈਸੇਵੀ ਮੇਰਾ ਲੰਙ ਚਹਾਲੰਗਾਮਾਰ ਰਿਹਾ ਸੀ,ਤੇਮੈਂ ਮੰਨ ਹੀ ਮੰਨਸੋਛੇਯਾ ਚਲੋ ਥੋਡਾ ਜਿਹਾਟਾਇਮ ਹੋਰ ਓਸ ਕੂਦੀਨਾਲ ਮਿਲ ਜਾਔਗਾ.
ਮੈਂਗੱਡੀ ਪਾਰ੍ਕ ਕਿੱਟੀ,ਆਪਣੇਖਾਦੇ ਲੰਙ ਨੂ ਸੇਟਕਿੱਤਾ ਤੇ ਔਦਾ ਸਾਮਾਨਕੱਦ ਕੇ ਔਦੇ ਨਾਲਔਦੇ ਘਰ ਦੀ ਹੋਰਚਾਲ ਪੇਯਾ.
ਘਰਦੇ ਵਿਚ ਆਪਾਂ ਡੋਵੈਨਦਾਖਿਲ ਹੋ ਗਾਏ.ਓਹਨੇਮੈਂ ਡੋਰ ਬੰਦ ਕਿੱਤਾਤੇ ਸਾਮਾਨ ਮੇਰੇ ਹਤਹਾਂਤੋਂ ਫਡ ਕੇ ਇਕਸਾਇਡ ਤੇ ਰਖ ਦਿੱਤਾ.
“ਆਓ ਜੀ ਬੈਠੋ.ਮੈਂ ਹੁਣੇ ਛਾਬਣਾ ਕੇ ਲੌਂਦੀ ਹਨ”,ਓਹਨੇ ਮੁਸਕੂਰੰਡੇ ਹੋਏ,ਸੋਫੇ ਦੀਹੋਰ ਇਸ਼ਾਰਾ ਕਰਦੇ ਹੋਏਮੈਨੂ ਕਿਹਾ.
ਮੈਂਸੋਫੇ ਤੇ ਬਈ ਗਯਾ.ਓਸ ਨੇ . ਪਾਣੀਦਾ ਗਿਲਾਸ ਦਿੱਤਾ ਤੇਫੇਰ ਰਸੋਈ ਚ ਛਾਬਨੌਂ ਚਾਲੀ ਗਾਯੀ.ਓਹਦਾਘਰ ਥੋਡਾ ਚਹੋਤਾ ਸੀਗਾ,ਪਰ ਕਾਫੀ ਚੰਗੀ ਤਰਹਨਾਲ ਮੇਨਟੇਨ ਕਿੱਤਾ ਹੋਯਸੀ ਤੇ ਬਹੁਤ ਸਾਫਸੁਥਰਾ ਸੀਗਾ.ਪਰ ਪਤਾਨਹੀ ਅੱਜ ਮੇਰੇ ਲੰਙਨੂ ਕਿ ਹੋ ਰੇਯਾਸੀ.ਬਾਰ ਬਾਰ ਮੇਰੀਪੰਤ ਦੇ ਵਿਚ ਟੇਂਟਬੰਦਾ ਪੇਯਾ ਸੀ.ਮੈਂਸੋਫੇ ਤੋਂ ਉਠ ਕੇਆਪਣਾ ਲੰਙ ਸੇਟ ਕਰਨਲਗਾ ,ਏ ਸੋਚ ਕਰਕੇ ਕਿ ਜੇ ਓਹਨੇਵੇਖ ਲੇਯਾ ਤੇ ਕਿੰਨੀਸ਼ਰਮਿੰਦਗੀ ਹੋਏਗੀ.
ਮੈਂਆਪਣਾ ਲੰਙ ਸੇਟ ਕਰਦਾਹੀ ਪੇਯਾ ਸੀ ਕਿਇਕ ਡੁਮ ਓ ਰਸੋਈਤੋਂ ਬਾਹਰ ਆ ਗਾਯੀ,ਤੇ ਮੈਨੂ ਪੁਛਹਾਨਲਗੀ, “ਜੀ ਤੁੱਸੀ ਛਾਚ ਖੰਡ ਕਿੰਨੀਲੌਗੇ?”
ਪੁਛਹਦੇਪੁਛਹਦੇ ਓਡੀ ਨਜਰ ਪੰਤਚ ਮੇਰੇ ਖਾਦੇਲੰਙ ਤੇ ਪਈ ਗਾਯੀ,ਤੇ ਓ ਬਿਨਾਮੇਰਾ ਜਵਾਬ ਸੁਣੇ ਹੀਰਸੋਈ ਦੇ ਅੰਦਰ ਨਾਥਗਾਯੀ.
ਮੈਂਇਕ ਡੁਮ ਹਦਾਬਦਾ ਗਯਾ,ਤੇ ਫਟਾਫਟ ਸੋਫੇਤੇ ਬਈ ਗਯਾ ਹੋਰਸੋਚਾਂ ਲਗਾ ਪਤਾ ਨਹੀਓ ਮੇਰੇ ਵਾਰੇਵਿਚ ਕਿ ਸੋਚਦੀ ਹੋਏਗੀ.ਇਕ ਵਾਰ ਤੇਮੈਂ ਸੋਛੇਯਾ ਕਿ ਔਤੋਂਚਲੇ ਜਾਵਾਂ,ਪਰ ਫੇਰਸੋਛੇਯਾ,ਐਂਜ ਤੇ ਹੋਰਬੇਸ੍ਟੀ ਹੋਵੇਗੀ ਤੇ ਆਈਹੀ ਸੋਚ ਕੇ ਬੈਠੇਯਾਰਿਹਾ.
ਕਰੀਬਪੁੰਜ ਮਿਨਿਟ ਬਾਦ ਓਦੋ ਕਪ ਛਾ ਲਕੇ ਆਯੀ,ਤੇ ਖੰਡਅਲਗ ਤੋਂ ਲ ਕੇਆਯੀ.
“ਛਾ ਫਿੱਕੀ ਹੈਇਗੀਜੀ.ਜਿੰਨੀ ਖੰਡ ਪੌਣੀਹੋਏ,ਆਪੇ ਪਾ ਲਓ.ਮੈਂ ਹੁਣੇ ਔਂਦੀਹਨ”ਏ ਕਿਹ ਕੇਓ ਆਪਣੇ ਬੇਡਰੂਮਚ ਚਾਲੀ ਗਾਯੀ.
ਮੈਂਸ਼ਰਮੋ ਸ਼ਰਮੀ ਇਕ ਚਂਚਖੰਡ ਛਾ ਵਿਚ ਪਾਯੀਤੇ ਛਾ ਪੀਣ ਲਗਾ.ਥੋਡੀ ਦੇਰ ਬਾਦਓ ਆਪਣੇ ਬੇਡਰੂਮਤੋਂ ਬਾਹਰ ਆਯੀ ਤੇਮੈਂ ਓਹਨੂ ਵੇਖ ਕੇਡੰਗ ਰਿਹ ਗਯਾ.ਓਹਨੇਪਾਰਦਰਸ਼ੀ ਨਿਘਟਯ ਪਾਯੀ ਸੀਤੇ ਔਦੀ ਸਫੇਦ ਨਿਘਟਯਤੋਂ ਔਦੀ ਲਾਲ ਬ੍ਰਾਤੇ ਕਾਲੀ ਪਨਤਯ ਸਾਫਵੀਖਦੀ ਪਯੀ ਸੀ.ਓਮੇਰੇ ਨੇਡੇ ਆਯੀ ਤੇਸੋਫੇ ਤੇ ਇਕਦੂਮ ਮੇਰੇਨਾਲ ਲਗ ਕੇ ਬਈਗਾਯੀ.ਹੁਣ ਤੇ ਮੇਰੇਤੋਂ ਕਂਟ੍ਰੋਲ ਨਹੀ ਹੋਯ,ਤੇ ਮੇਰਾ ਲੰਙਪੰਤ ਫਾਡ ਕੇ ਬਾਹਰਆਂ ਨੂ ਹੋਣ ਲਗਾ.ਮੈਂ ਔਦਾ ਹਾਥਫਡ ਲੇਯਾ.ਮੈਂ ਸੋਛੇਯਾਕਿੱਡੇ ਓ ਬੁਰਾ ਨਾਮਾਨ ਜਾਵੇ.ਪਰ ਓਤੇ ਮੁਸਕੂਰੰਡੇ ਹੋਏ ਮੇਰੇ ਚਿਹਰੇਨੂ ਵੇਖ ਰਹੀ ਸੀ. ਮੈਂ ਮਾਨ ਹੀ ਮਾਨਖੁਸ਼ ਹੋਂਦੇ ਹੋਏ ਸੋਛੇਯਾ, “ਸਰਦਾਰਾ,ਅੱਜ ਤੇ ਤੇਰੀਕਿਸਮਤ ਬਾਡੀ ਜੋਰ ਮਾਰਦੀਪਯੀ ਹੈ”.
“ਆਓ ਜੀ ਆਪਾਂਅੰਦਰ ਬੇਡਰੂਮ ਚ ਆਰਾਮਨਾਲ ਬੈਂਦੇ ਹਨ”ਓਹਨੇ ਕਿਹਾ.
ਬਸਫੇਰ ਕਿ ਸੀ ਜੀ..ਓ ਅੱਗੇ ਅੱਗੇਤੇ ਆਪਾਂ ਔਦੇ ਪਿਛਹੇਪਿਛਹੇ.ਬੇਡਰੂਮ ਚ ਆਪਾਂਡੋਵੈਨ ਪਹੁੰਚ ਗਾਏ,ਤੇਓਹਨੇ ਬੇਡਰੂਮ ਦਾ ਦਰਵਾਜਾਬੰਦ ਕਰ ਦਿੱਤਾ.ਓਅਜੇ ਵੀ ਮੇਰੇ ਖਾਦੇਲੰਙ ਨੂ ਵੇਖਦੀ ਪਯੀਸੀ,ਤੇ ਓਹਨੂ ਵੇਖਦੇਹੋਏ ਬੋਲੀ, “ਲਗਦਾ ਹੈ,ਐਨੂ ਥੋਡੇ ਆਰਾਮਦੀ ਲੋਡ ਹੈਇਗੀ”.
ਮੈਂਕੁਛਹ ਜਵਾਬ ਦੇਂਦਾ,ਓਸਤੋਂ ਪਿਹਲਾਂ ਹੀ ਓਸਨੇਇਕ ਝਟਕੇ ਚ ਮੇਰੀਪੰਤ ਦਾ ਬਟਨ ਖੋਲਯਾਤੇ ਮੇਰੀ ਪੰਤ ਉਤਾਰਦਿੱਤੀ.ਫੇਰ ਅਗਲੇ ਹੀਸੇਕੇਂਡ,ਓਹਨੇ ਮੇਰੀ ਸ਼ਰ੍ਟਤੇ ਬਨੈਣ ਉਤਾਰ ਕੇਸੁੱਟ ਦਿੱਤੀ.ਹੁਣ ਮੈਂਓਹਦੇ ਅੱਗੇ ਸਿਰ੍ਫ ਕਚਹੇਚ ਖਡ਼ਾ ਸੀ.ਮੈਂ ਸੋਛੇਯਾ,ਹੁਣਐਡੀ ਵੀ ਕਿ ਲੋਡ,ਤੇ ਮੈਂ ਆਪਣਾਕਚਹਾ ਵੀ ਉਤਾਰ ਸੁੱਟੇਯਾ.ਤਾਂ ਤਕ ਓਹਨੇਆਪਣੀ ਨਿਘਟਯ ਉਤਾਰ ਹੀਲਾਯੀ ਸੀ,ਤੇ ੁਹਦੀਪਨਤਯ ਤੇ ਬ੍ਰਾ ਮੈਂਉਤਾਰ ਦਿੱਤੀ.
ਹੁਣਅੱਪਾ ਡੋਵੈਨ ਇਕ ਦੂਜੇਦੇ ਅੱਗੇ ਇਕ ਡੁਮਨੰਗੇ ਖਾਦੇ ਸੀ.ਮੈਂਓਹਦੇ ਭਰੇ ਹੋਏ ਗੋਲਗੋਲ ਮਂੇ ਵੇਖਦਾ ਪੇਯਾਸੀ,ਤੇ ਓ ਮੇਰੇਖਾਦੇ ਲੰਙ ਨੂ ਐਂਜਵੇਖਦੀ ਪਯੀ ਸੀ ਜੀਵੈਇਨਹੁਣੇ ਓਹਨੂ ਖਾ ਹੀਜਾਵੇਗੀ.
ਮੈਂਓਹਦੇ ਮਂੇ ਫਦਾਂ ਲਾਯੀਅੱਗੇ ਬਦਯਾ ,ਪਰ ਜਿਂਜਹੀ ਓਹਦੇ ਮਂੇ ਫਦਾਂਲਗਾ,ਓ ਤਾਲੇ ਬਈਗਯੀ ਤੇ ਮੇਰੇ ਲੰਙਨੂ ਆਪਣੇ ਮੁਹ ਵਿਚਲ ਕੇ ਓਹਨੂਛਟਨ ਲਗੀ.ਓ ਆਪਣੀਜੀਭ ਨਾਲ ਮੇਰੇ ਲੰਙਨੂ ਅੱਗੇ ਪਿਛਹੇ ਪੂਰਾਚਤਦੀ ਰਹੀ,ਤੇ ਮੈਂਔਠੇ ਖਡ਼ਾ ਮਜੇ ਲੈਂਦਾਰੇਯਾ.
ਫੇਰਮੇਰੇ ਤੋਂ ਕਂਟ੍ਰੋਲ ਨਹੀਹੋਯ,ਤੇ ਜਿਂਜ ਹੀਮੇਰੇ ਚਹੁੱਤਾਂ ਲਗਾ,ਮੈਂਓਹਨੂ ਕਸ ਕੇ ਫਾਦਯਾਤੇ ਉਪਰ ਚੱਕ ਲਿਟਾ.ਮੈਂ ਓਨੂ ਚਕਕੇ ਬੇਡ ਦੇ ਉੱਤੇਸੂਟ ਦਿੱਤਾ ਤੇ ਓਹਦੇਉੱਤੇ ਛਡ ਗਯਾ,ਓਹਦੇਮਂੇਯਾਨ ਨੂ ਆਪਣੇ ਹਾਥਚ ਫੈਡ ਕੇਦਬੌਣ ਲਗਾ,ਤੇ ਓਹਨੂਲਿਪਕਿਸ ਕਰਨ ਲਗੇਯਾ.ਓਵਾਜਾਂ ਕੱਡਣ ਲਗੀ,ਤੇਮੈਂ ਰਿਮੋਟ ਲ ਕੇਬੇਡਰੂਮ ਚ ਲਗੇਯਾ ਟੀਵੀਓਂ ਕਰ ਦਿੱਤਾ ਤੇਵਾਲ੍ਯੂਮ ਬਾਡਾ ਦਿੱਤਾ ਕਿਵਾਜਾਂ ਬਾਹਰ ਨਾ ਜੌਂ.
ਓਹਨੇਥੱਲੋਂ ਤੋਂ ਆਪਣੇ ਹਾਥਨਾਲ ਮੇਰਾ ਲੰਙ ਫੈਡਲਿੱਤਾ ਤੇ ਓਹਦੇ ਨਾਲਖੇਡਾਂ ਲੱਗੀ.ਫੇਰ ਇਕਡੁਮ ਓਹਨੇ ਮੈਨੂ ਝਟਕਾਦਿੱਤਾ ਤੇ ਮੈਨੂ ਬੇਡਦੇ ਦੂਸਰੀ ਸਾਇਡ ਤੇਗਿਰਾ ਦਿੱਤਾ.ਮੈਂ ਕੁਛਹਸਮਝ ਪੌਂਡਾ,ਐਸ ਤੋਪਿਹਲਾਂ ਹੀ ਓ ਮੇਰੇਖਾਦੇ ਲੰਙ ਦੇ ਉੱਤੇਆ ਕੇ ਬਈਗਾਯੀ.ਹੁੰਨ ਮੇਰਾ ਲੰਙਔਦੀ ਗਿੱਲੀ ਫੁਡੀ ਦੇਅੰਦਰ ਸੀ.ਓ ਤੇਜਤੇਜ ਝਟਕੇ ਮਾਰਨ ਲਗੀ.ਮੈਂ ਓਹਦੇ ਮਂੇਫਡ ਲਾਏ,ਤੇ ਮੈਂਵੀ ਥੱਲੋਂ ਤੋਂ ਝਟਕੇਮਾਰਨ ਲਗੇਯਾ.ਪੂਰਾ ਕਮਰਾਸੈਡੀ ਵਾਜਾਂ ਨਾਲ ਭਰਗਯਾ.ਮੈਂ ਫੇਰ ਆਪਣਾਇਕ ਹਾਥ ੁਹਦੀ ਕਮਰਦੇ ਉੱਤੇ ਲ ਕੇਗਯਾ ਤੇ ਓਹਨੂ ਸੇਹ੍ਲੌਂਲਗਾ.ਓ ਪੂਰੀ ਮਦਹੋਸ਼ਹੋ ਚੁੱਕੀ ਸੀ.
ਓਹਨੇਮੈਨੂ ਫਾਦਯਾ ਤੇ ਇਕਝਟਕਾ ਮਰਾ.ਹੁਣ ਓਮੇਰੇ ਥੱਲੇ ਸੀ ਤੇਮੈਂ ਓਹਦੇ ਉਪਰ.ਮੈਂਇਕ ਦੋ ਝਟਕੇ ਹੋਰਮਾਰੇ ਤੇ ਫੇਰ ਆਪਣਾਲੰਙ ਕੱਦ ਕੇ ਓਸਦੇ ਮਂੇਯਾਨ ਦੇ ਵਿਚਰਖ ਦਿੱਤਾ ਤੇ ਅੱਗੇਪਿਛਹੇ ਕਰਨ ਲਗੇਯਾ.ਓਪੂਰੀ ਪਾਗਲ ਹੋ ਗਾਯੀਸੀ,ਤੇ ਮੈਂ ਵੀਆਪਣੀ ਕਿਸਮਤ ਦੇ ਉੱਤੇਖੁਸ਼ ਹੋ ਰੇਯਾ ਸੀ.
ਫੇਰਓਹਨੇ ਮੈਨੂ ਪਿਛਹੇ ਕਿੱਤਾਤੇ ਆਪਣੀ ਟਾਂਗਾ ਫੈਲਾਦਿੱਤੀਯਾਂ.ਮੈਂ ਆਪਣੀ ਜੀਭਨਾਲ ੁਹਦੀ ਫੁਡੀ ਛਟਨਲਗੇਯਾ ਤੇ ਮਿਹਿਸੂਸ ਕਿੱਤਾਕਿ ੁਹਦੀ ਫੁਡੀ ਤਾਂਪੂਰੀ ਤਰਹ ਗਿੱਲੀ ਹੋਚੁਕੀ ਸੱਿੱਗੀ.ਮੈਂ ਸਮਹਿਜਗਯਾ ਕਿ ਓ ਝਦਾਨਵਾਲੀ ਹੈ ਤੇਆ ਇਸਲਾਯੀ ਜਾਦਾ ਸਮਯ ਖਰਾਬਨਾ ਕਰਦੇ ਹੋਏ,ਇਕਵਾਰ ਹੋਰ ਆਪਣਾ ਲੰਙੁਹਦੀ ਫੁਡੀ ਤੇ ਟੀਕਾਦਿੱਤਾ ਤੇ ਇਕ ਜੋਰਦਾ ਝਟਕਾ ਦਿੱਤਾ.
ਮੇਰਾਲੰਙ ਇਕ ਵਾਰ ਫੇਰੁਹਦੀ ਫੁਡੀ ਦੇ ਅੰਦਰਸੀ.ਓ ਹੋਰ ਤੇਜਵਾਜਾਂ ਕੱਡਣ ਲਗੀ,ਤੇਮੈਂ ਤੇਜ ਤੇਜ ਝਟਕੇਮਾਰਦਾ ਰਿਹਾ.ਓਹਨੇ ਕਸਕੇ ਮੈਨੂ ਫਡ ਲੇਯਾਤੇ ਮੈਨੂ ਕਿਹਣ ਲਗੀ, “ਮਾਰ ਮਾਰ ਚੰਗੀ ਤਰਹਮਾਰ.ਹੋਰ ਚੰਗੀ ਤਰਹਮਾਰ”.
ਮੈਨੂਹੋਰ ਜੋਸ਼ ਛਡ ਗਯਾਤੇ ਮੈਂ ਹੋਰ ਜੋਸ਼ਨਾਲ ਝਟਕੇ ਮਾਰਨ ਲਗਪੇਯਾ.
ਓਕਿਹੰਦੀ ਰਹੀ , “ਮਾਰ ਹੋਰਚੰਗੀ ਤਰਹ ਮਾਰ” .ਮੈਂ ੁਹਦੀ ਮਾਰਦਾਰੇਯਾ ਤੇ ਅਚਾਨਕ ਓਤੇ ਮੈਂ ਨਾਲ ਹੀਝਦ ਗਾਏ,ਤੇ ਐਡੇਨਾਲ ਹੀ…….. ਮੇਰੀ ਆਖ ਖੁਲਗਾਯੀ.
ਅਖਾਂਖੋਲ ਕੇ ਮੈਂ ਵੇਖਯਾ,ਸਾਮਨੇ ਮੇਰੀ ਘਰਵਾਲੀ ਖਾਡ਼ੀ ਸੀ ਤੇਕੱਮ ਵਾਲੀ ਬਈ ਕਮਰੇਵਿਚ ਝਾਡੂ ਲਾਗੌਂਦੀ ਪਯੀਸੀ.ਮੇਰੀ ਘਰ ਵਾਲੀਓਹਨੂ ਕਿਹ ਰਹੀ ਸੀ, “ਮਾਰ ਮਾਰ.ਹੋਰ ਚੰਗੀਤਰਹ ਮਾਰ.ਔਠੇ ਵੀਝਾਡੂ ਮਾਰ”.
ਮੈਂਮਿਹਿਸੂਸ ਕਿੱਤਾ ਕਿ ਮੇਰਾਕਚਹਾ ਗਿੱਲਾ ਹੋ ਚੂਕੇਯਾਸੀ,ਮਤਲਬ ਮੈਂ ਸਪਨੇਵਿਚ ਹੀ ਝਦ ਚੂਕੇਯਾਸੀ. ਮੇਰਾ ਇਕਦੂਮ ਹਾਸਾਨਿਕਲ ਗਯਾ ਏ ਸੋਚਕੇ ਕਿ ਓ ਤੇਸਿਰ੍ਫ ਏਕ ਹਸੀਨ ਸਪਨਾਸੀਗਾ.ਮੈਂ ਸੋਛੇਯਾ ਕਾਸ਼ਅਸਲ ਜਿੰਦਗੀ ਵਿਚ ਵੀਮੇਰੀ ਕਿਸਮਤ ਕਦੇ ਐਂਜਹੀ ਜੋਰ ਮਾਰ ਜਾਵੇਤੇ ਮੈਂ ਬੇਡ ਤੋਂਉਠ ਕਰ ਬਾਤਰੂਮ ਦੀਹੋਰ ਚਾਲ ਪੇਯਾ..ਿਹੀਸੋਚਦਾ ਹੋਯ ਕੇ ਅਸਲਵਿਚ ਨਹੀ ਤੇ ਚਲੋਜੀ ਐਂਜ ਹੀ ਸਹੀ..
