అంతా
సద్దుమణిగిన తరువాత, నెమ్మదిగా తల పైకెత్తి, “ఎందుకు
అరిచాడు వాడూ!?” అని అడిగాడు రవి
కవితను. “కిటికీ మూయబోతుంటే వేలు పడిందట..” అంది
ఆమె. “అలాగా!” అంటూ లోపలకి దూరి,
మళ్ళీ ఆమె స్థనాలను అందుకోబోయాడు.
ఆమె వాడిని మధ్యలోనే ఆపి, “ఇప్పటికి ఇది
చాలులే..మళ్ళీ వాడికి వేలు
నలిగి అరిస్తే ఇబ్బంది..” అని, తన మీద
పడిన వాడి రసాన్ని తన
పేంటీతో తుడుచుకొని, దాన్ని వాడికి ఇచ్చి బయట పారేయమంది.
వాడు కొంటెగా నవ్వుతూ, కిటికీని కాస్త ఓపెన్ చేసి
బయటకి విసిరేసాడు. “సరే! ఇక పడుకో..”
అంది ఆమె. వాడు తన
బట్టలు సర్ధుకొని నిద్రపోయాడు. ఆమె కూడా నెమ్మదిగా
తన బట్టలు సరిచేసుకొని నిద్రపోయింది. వైజాగ్ చేరేసరికి ఉదయం ఆరు అయ్యింది.
అక్కడనుండి ఒక టాక్సీని పట్టుకొని,
కవిత ఊరు చేరేసరికి తొమ్మిది
అయ్యింది. ఊరిలోకి ప్రవేశిస్తూనే ప్రమీల, రవిలు ఆ ఊరిని
చూసి మైమరచిపోయారు. చుట్టూ కొండలూ, చక్కగా ఎదిగిన తోటలూ, కొండను ఆనుకొని ఉన్న సముద్రం, కొండపైన
గుడి. మొత్తానికి మరోలోకంలా ఉంది ఆ ఊరు.
కొండపై గుడిని చూస్తూ “ఏ గుడే అదీ!?”
అడిగింది ప్రమీల.
